Tukker & Tukker Crashing Asia Part III: Penang

Onder het motto van "het wiel niet opnieuw uitvinden", gebruik ik deze week de uitgebreide blog van fraulein K. om ons Ab-Fab Penang weekend te beschrijven.

K. (2008) schrijft :

Het derde, en voorlopig laatste, deel van deze avonturenreeks brengt onze heldinnen naar Penang. In deze toeristische jungle zullen Marije OH (Greet Wilders voor intimi, vanaf nu te noemen Ingrid BetanCoup) en Marije K. (vanaf heden beter bekend als M. Schumacher) wederom de verleidelijke maar verraderlijke hapjes en drankjes moeten weerstaan en worden ze hiernaast blootgesteld aan linksrijders, rukwinden, bijtende vissen en een brandende zon.

Le Grande Finale: Tour de Penang

Tai Wai (In Nederlands : ‘Dikke Wai’), een altijd behulpzame en punctuele taxichauffeur in Kuala Lumpur, stond vrijdagochtend 4.30am klaar om twee heldinnen richting vliegveld te brengen.
Het betreft hier Ingrid BetanCoup, wiens haar na 4 maanden ballingschap in Singapore en een bezoekje aan de plaatselijke kapper in een ondefinieerbaar en onwarbare bos goudgeel stro is veranderd, en M. Schumacher, wiens naam in een later stadium betekenis zal krijgen.

Deze vrijdag stond in het teken van een barre tocht door Georgetown, de hoofdstad van het eiland Penang. Na het zien van vele pitoreske gebouwen, een wandeling over de strandboulevard en het nemen van vele foto’s werd deze dag afgesloten met een bezoekje aan het plaatselijke Chinese theehuis waar de dames te prooi vielen aan Ginseng thee, een vermaard wondermiddel tegen velerlei kwaal maar met de prijs van 19 euro een aanslag op de portemonnee. Vervolgens toog M. naar de eerste verdieping waar ze vrijwillig plaatsnam in de stoel van de voetreflexoloog welke aan de hand van enkele zeer pijnlijke drukpunten tot het inzicht kwam dat haar ogen moe waren, ze niet goed sliep, pijnlijke schouders en rug had en als klap op de vuurpijl teveel nadacht. Een ware eyeopener!

In de avond werden vele groenten in de vorm van Yong Tau Foo gegeten waarna de dames met blote handen een pijlstaartrog (sorry Steve, ons is het wel gelukt) en een krab wisten te vangen die vervolgens opgepeuzeld werden.

Zaterdags werd M.’s internationale rijbewijs uit haar hutkoffer opgediept waarmee bij de plaatselijke scooterboer een fraai scheurijzer uitgezocht werd. Met een flinke portie overredingskracht werd de scooterboer overtuigd dat je in Nederland ook met alleen een autorijbewijs een dergelijke monster mag besturen. Het feit dat de dames vervolgens hulp nodig hadden bij het starten vergemakkelijkte de onderhandelingen zeker niet!

Dankzij een behulpzame Maleier kwam het beestje dan toch op gang en werd begonnen aan de tocht door de stadsjungle met als extra obstakel het linksrijden. Dit leidde tot het kleine beginnersfoutje de snelste rijbaan aan te zien als de langzaamste maar als geluk bij (bijna) ongeluk werden verkeersregels ook door overige weggebruikers massaal genegeerd. Na enkele proefrondjes bleek M. Schumacher een geboren scooterslorie en scheurde op volle snelheid door de straten van Penang, hierbij werd door gedegen spiegelkijken de grindbak zorgvuldig ontweken. Ingrid BetanCoup liet haar haar wapperen in de wind en bleek een excellente navigator terwijl ze genoot van het uitzicht.

Enkele pogingen om de Snake Temple te vinden strandden helaas maar dit lag niet aan onze heldinnen maar was te wijten aan de (waarschijnlijk van het mannelijke geslacht zijnde) routekaartenmaker. De oh zo behulpzame Maleiers wiens advies varieerde van 3 tot 5 km en links tot rechts maakten het ook niet makkelijker. Wederom een goed voorbeeld van de Aziaat die liever geen ‘nee’ zegt en in plaats hiervan een goed verhaal verzint!

Anyway, de magen begonnen te rommelen en de Tropical Fruit Farm lonkte in het inlandse hooggebergte. Om hier te komen moesten kronkelende wegen vol haarspeldbochten en een doordringende stank van Durian doorstaan worden. Om te mogen beginnen aan het ‘all-you-can-eat’ fruit buffet moesten Ingrid en M. eerst op een 30 minuten durende rondleiding met een door de laxerende werking van fruit geobsedeerde gids die in geuren en kleuren wist te vertellen. Hiernaast bleek ook in de oliestaten de vakantieperiode aangebroken en bestond het tourgroupje uit voornamelijk burka’s met camera’s wat de nodige cultuurshokken teweeg bracht. Culturele sensitiviteit werd geschuwd en na een referentie van de gids naar de heilzame werking van een glaasje rode wijn in de avond werd de vinger naar Allah geheven en verkondigd dat wijn een grote zonde is! Wijzelijk weerhielden Ingrid en M. zich van commentaar aangezien zij nog een lange tocht voor de boeg hadden en het fruitbuffet niet in gevaar wilden brengen.

Deze etappe was geslaagd maar de race nog niet gestreden. De volgende pitstop stond gepland bij de Kek Lok Si tempel, alwaar M. een rustmomentje aan de voet van vele hoge trappen inlastte en Ingrid de monniken met haar verzoek vereerde. De tocht naar Georgetown werd hierna ingezet alwaar de hoofdprijs (een veilige terugkomst en, belangrijker, teruggave van de borg) dankbaar in ontvangst werd genomen.

Na wederom een goede nachtrust werd zondag koers gezet richting Batu Ferringhi waar beide dames genoten van zon, zee en strand. Ook dit bleek echter niet wat het was. Een landgenoot waarschuwde al voor ‘prikkende vissen’, waarop bleek dat hij ‘jellyfish’ erg vrij vertaald had.. Toch genoeg reden om de zee enigzins te mijden. Na een dag achterop de scooter te hebben gezeten was Ingrid wel toe aan een shot adrenaline en besloot per jetski het ruime sop te verkennen. Hierna werd deze verruild voor parasailing door de lucht en na een hachelijke landing, te wijten aan enkele rukwinden, zette ze haar voeten weer veilig op het warme zand.

Deze avond kwamen ook voor het eerst de flesjes bier weer op tafel om het goede einde te vieren. Dit bleek achteraf de meest gevaarlijke gebeurtenis van het hele weekend te zijn aangezien achteraf bleek dat een van de aangeschoven Aussies een door de Thaise politie gezochte crimineel was. Wederom een wijze les voor onze heldinnen dat niets is wat het lijkt!